Όταν χόρευα με τον άντρα μου εκείνον τον πρώτο χορό της έγγαμης πλέον ζωής μας, με τα φώτα του φωτογράφου πάνω μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα από κάτω να μας κοιτούν συγκινημένα, δεν φανταζόμουν τον τρόμο που θα ένιωθα λίγους μήνες αργότερα.
Και όλα αυτά για ένα USB. Ένα κατεστραμμένο USB που έμοιαζε νεκρό τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής μας.
Πού είναι οι φωτογραφίες;
Ήταν Χριστούγεννα όταν συναντήσαμε τον φωτογράφο στο μαγαζί του στο κέντρο, για να μας δώσει επιτέλους τις πολυπόθητες φωτογραφίες του γάμου μας που έγινε το καλοκαίρι. Μας παρέδωσε περήφανα ένα USB stick.
«Μπορώ να σας τις στείλω και με WeTransfer, αλλά μου αρέσει να συναντάω από κοντά το ζευγάρι και να του δίνω κάτι όμορφο» μας είπε, όσο στο χέρι του κρατούσε ένα μικρό στικάκι με τυπωμένο πάνω το logo του brand του.
«Επίσης, να σας ενημερώσω ότι κρατάω τις φωτογραφίες σας αποθηκευμένες στον υπολογιστή μου για 6 μήνες, οπότε αν χρειαστείτε κάτι μου λέτε».
Εμείς, φυσικά, δεν είχαμε καμία διάθεση να το καθυστερήσουμε τόσο. Θέλαμε να απολαύσουμε τη θέαση των φωτογραφιών του γάμου μας όσο το δυνατόν νωρίτερα, όμως μας βρήκαν πολλά απρόοπτα.
Το ίδιο βράδυ έπεσε το ρεύμα στο σπίτι και την επόμενη ο άντρας μου απολύθηκε. Κι έτσι, μέχρι να βρει νέα δουλειά και η ζωή μας να μπει σε μια κανονικότητα, το USB stick είχε μείνει κλεισμένο σε ένα συρτάρι στο γραφείο.
Ήταν πια το επόμενο καλοκαίρι όταν ένα βραδάκι κάτσαμε στο μπαλκόνι, ανοίξαμε ένα καλό κρασί και είπαμε να δούμε με την ησυχία μας τις φωτογραφίες. Βάλαμε το USB στο κομπιούτερ αλλά τίποτα.
Ο υπολογιστής δεν διαβάζει το USB stick. Το βάλαμε και το βγάλαμε δεκάδες φορές, ώσπου μία φορά κατάφερε να το αναγνωρίζει. Όμως, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Το USB δεν εμφάνιζε τα αρχεία.
«Πες μου ότι είχες αντιγράψει τις φωτογραφίες στον υπολογιστή της δουλειάς» είπα απελπισμένη στον άντρα μου, όμως τα πανικόβλητα τηλεφωνήματα εκείνου στον φωτογράφο δεν άφησαν καμία αμφιβολία. Κανείς δεν είχε αποθηκεύσει τίποτα πουθενά και ο φωτογράφος μας ανακοίνωνε περίλυπος ότι, όπως μας είχε προειδοποιήσει, οι φωτογραφίες μας είχαν διαγραφεί από τον server του, για να κάνουν χώρο στις ευτυχισμένες στιγμές των επόμενων ζευγαριών.
Τι θα κάνουμε;;!
Δεν είναι τα (πολλά) χρήματα που είχαμε δώσει στον φωτογράφο. Ήταν κατά βάση οι πιο πολύτιμες στιγμές μας που είχαν χαθεί μπροστά στα μάτια μας. Μα ποιος αφήνει κάτι τόσο σημαντικό αφημένο σε ένα διαφημιστικό USB stick για τόσο καιρό; Η καθημερινότητα μας είχε παρασύρει τόσο που κάναμε αυτό το τρομερό λάθος.
Όσο εγώ έβαζα και έβγαζα με μανία το στικάκι στη θύρα του υπολογιστή, ο άντρας μου ευτυχώς ήταν πιο ψύχραιμος. Πήρε τηλέφωνο τον αδερφό του που ήταν τεχνικός υπολογιστών για τις… πρώτες βοήθειες.
«Μην κάνετε τίποτα άλλο. Βγάλτε αμέσως το στικάκι να μην γραφτεί τίποτα στα χαμένα αρχεία!» μας φώναξε και ύστερα μας το ξεκαθάρισε απλά. «Αν θέλετε να μη χάσετε για πάντα τις φωτογραφίες σας, θα απευθυνθείτε σε επαγγελματίες στην επαναφορά USB stick».
Πώς έγινε η ανάκτηση δεδομένων από USB stick
Τον ακούσαμε και ήταν ό,τι πιο σοφό κάναμε. Πήγαμε αμέσως στην πρώτη εταιρεία που βρήκαμε διαθέσιμη ακόμα και μέσα στον Αύγουστο, η οποία είχε και τις καλύτερες κριτικές.
«9 στους 10 πελάτες φεύγουν με τη συντριπτική πλειονότητα των αρχείων τους», μας καθησύχασε ο έμπειρος τεχνικός της Datalabs που παρέλαβε με προσοχή το στικάκι μας.
Μας εξήγησε ότι, εφόσον το USB δεν είχε κάποια τεχνική βλάβη, η ανάκτηση δεδομένων θα μπορούσε να γίνει πολύ γρήγορα και οικονομικά. Αν είχε πρόβλημα στο hardware, θα έπρεπε να ανοιχτεί σε clean room, με ειδικό εξοπλισμό και προφανώς το κόστος θα ανέβαινε. Ωστόσο, ήμασταν τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, καθώς η εταιρεία αυτή είχε τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό και κατόρθωνε πράγματα που κανονικά απαιτούν αποστολή σε εξειδικευμένα κέντρα του εξωτερικού.
Η αναμονή ήταν ασύλληπτα αγωνιώδης. Περιμέναμε πάνω από το τηλέφωνο (κυριολεκτικά) για 3 ώρες. Ώσπου αυτό χτύπησε.
Όταν είδαμε τις φωτογραφίες του γάμου μας
Το παραλάβαμε την επόμενη ημέρα μαζί με ένα δεύτερο USB stick ως back up για τις φωτογραφίες μας. Επρόκειτο απλώς για μια αποτυχημένη διαμόρφωση που ευτυχώς την προλάβαμε γρήγορα, πριν εγγραφούν πάνω από τις φωτογραφίες μας άλλα δεδομένα του υπολογιστή.
Ήξερα ότι θα συγκινηθώ όταν θα έβλεπα τις φωτογραφίες του γάμου μας. Η συγκίνηση όμως εκείνο το βράδυ ήταν διπλή. Κάθε φωτογραφία, κάθε στιγμιότυπο είχε ζήσει μια περιπέτεια και ευτυχώς είχαμε νικήσει.
Από εκείνο το περιστατικό, αποθηκεύω διπλά και τριπλά πλέον το κάθε τι. Και όταν κάποιος φίλος ή συνάδελφος εξιστορεί μια παρόμοια ιστορία (γιατί είναι εξαιρετικά συχνό), δεν λέω ούτε «έχω περάσει τα ίδια» ούτε «στα ‘λεγα».
Τους στέλνω απλά στη Datalabs.
